Onze laatste dagen aan de andere kant van de wereld...

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht op de Banks Peninsula, een vulkanisch schiereiland in de nabije omgeving van Christchurch (waardat we onze terugvlucht hadden). Hier hebben we om onze reis af te sluiten nog een 2daagse trekking gemaakt met overnachting in één van de vele onbemande berghutten die NZ telt. NZ heeft echt een geweldig netwerk van hutten, van echte barakken tot super luxueuze hutten. Deze hut was een redelijk luxueuze, mét houtkachel! We waren niet alleen aangenaam verrast door de hut maar ook opnieuw door de prachtige omgeving. De combinatie van zon, schapen, groene weiden en mooie vergezichten zorgden voor een mooie afsluiter!

Nu zitten we in Taiwan waardat we een stopover hebben van 20uur om wat te bekomen tussen de vluchten. Al waren de eerste uren niet zo rustig omdat we door een uiterst onvriendelijke hotelreceptionist te horen kregen dat we pas om 15u op onze kamer konden terwijl we lang op voorhand gemaild hadden dat we ’s morgensvroeg reeds zouden arriveren. Uiteindelijk zijn we in een ander hotel (met prachtig uitzicht :-), zie links) terecht gekomen na een kleine woede uitbarsting als gevolg van de vermoeidheid en een dolle taxirit die meer op een prioritaire verplaatsing leek. In de volle ochtendspits reed onze taxi meermaals door het rode licht, reed hij enkelrichtingsstraten tegen de richting in en blokte hij andere weggebruikers vlotjes af.

Tegen het einde van de reis is het misschien interessant om te overlopen wat we allemaal geleerd hebben van onze eerste grote reis met Janne:

- Nieuw Zeeland is echt wel ver :-) . Naar de andere kant van de wereld vliegen met een baby kan dus allemaal maar volgende keer zullen we toch opteren voor een vlucht van maximaal 12u zodat we de eerste dagen van onze reis niet opnieuw ziek worden door de oververmoeidheid.
- Geen te strakke planning! We mogen onze reis niet te vol plannen en moeten voldoende tijd voorzien om ergens wat langer te blijven.
- Bekijk voor het boeken van je vlucht goed naar bv de regenval ter plaatse. Zo wisten we niet dat Nieuw-Zeeland qua regenval te vergelijken is met Schotland. Dit werd bewezen tijdens onze reis.
- Gebruik je baby zo veel mogelijk in je voordeel! Dit kwam van pas bij de ellenlange wachtrijen op de luchthaven. Ook al krijg je eerst een “nee”, ga gewoon aan een ander personeelslid vragen met een zielig gezicht of je voorrang krijgt met een baby. Ggerandeerd krijg je een "ja".
- We hebben gezien dat het een hype is in NZ om met blote voeten en short rond te lopen, ook al giet het pijpenstelen en is het 10°C. Bij temperaturen onder 10°C blijven de blote voeten maar wordt er gewoon een strakke legging onder de korte broek aangedaan.
- Janne lijkt geen last te hebben van al het vliegen, ze is echt super flink geweest!
- Last but not least, … het smaakt naar meer !!!

Op jacht naar de zon!

Onze jacht naar goed weer heeft zijn vruchten afgeworpen! De laatste dagen vertoeven we in mooi weer bij aangename temperaturen, short en topjesweer. Toch stiekem plezant om dan te horen dat het thuis koud en nat is. Onze laatste dag in Wanaka heeft Wendy zich kunnen uitleven in een tweedehandswinkel met onder andere babykleertjes en hebben we een relaxte wandeling langs het meer gemaakt. Het weer was zo mooi dat we een zwemmetje wilden wagen, maar nadat we onze grote teen er hadden ingestoken zijn we wel heel snel van gedacht veranderd. Het water was zo koud dat het poseren voor de foto met onze voetjes in het water al een hele opdracht was. Die zonnige dag sloten we af met een etentje inclusief lekker dessert en zalige thee.

De dag erop zijn we naar Mt Cook gereden (de hoogste berg van NZ). Het was eerst bewolkt maar na de middag klaarde het op en werden we beloond met een prachtig zich op Mt Cook. Het is een zeer mooie omgeving, alleen wel supertoeristisch. Hier iets niet toeristisch doen is niet mogelijk, tenzij met crampons en ijsbijlen en dat is er misschien iets over met een baby van 4 maanden. Na deze zonnige namiddag werd er opnieuw slecht weer voorspeld, dus zijn we naar de oostkust gereden waar er beter weer werd verwacht. We passeerden eerst langs de Moeraki boulders, dit zijn enkele fotogenieke stenen bollen die op het strand liggen, ontstaan door erosie van het water. Daarna zijn we doorgereden naar een pinguin kolonie, waardat we yellow-eyed pinguins van redelijk dichtbij hebben gezien en een hoop zeehonden. Dit allemaal op een prachtig schiereilandje.

Tijdens onze reis hebben we gemerkt dat Janne op een paar weken tijd een hoop nieuwe dingen kan. Zo is ze nu zelf volop aan het oefenen om recht te zitten. Ze begint ook duidelijk meer interesse te tonen in voorwerpen en hier naar te grijpen. Ze kan zelf van haar rug naar haar zij en terug rollen. En tenslotte heeft ze sinds een week een geweldige schaterlach. Deze vinden wij zo grappig dat we soms met zijn allen in ons busje aan het schaterlachen zijn.

We(s)tcoast en Wanaka

De We(s)tcoast heeft zich alle eer aangedaan! . De 800km hebben we grotendeels in de gietende regen afgelegd. De hoeveelheid regen was zelfs teveel voor ons busje, dat er water naar binnen sijpelde ter hoogte van de voorruit. Onderweg hebben we wel enkele tussenstops relatief droog kunnen maken. Zo zijn we langs een zeehondenkolonie gewandeld en hebben we een prachtige strandwandeling gemaakt, waar dat er bij eb zeesterren te zien zijn (thx to Ollie & Wendy). Eens aangekomen in de omgeving van Wanaka bleken de condities voor de geplande trekking niet goed: zeer veel wind (Janne kan moeilijk ademen als er wind is) en een onderbesneeuwde bergpas deden onze plannen wijzigen. Bij het lokale DOC (Departement of Conservation) kantoor gingen we dan maar horen welke andere opties qua trekkings van 3 à 4 dagen wel mogelijk waren. Hier kregen we enkel “one way” routes voorgeschoteld. Op onze vraag of ze geen lussen of “loops” hadden kregen we te horen: “This might be the case in Europe but in NZ we don’t do loops ”. Uiteindelijk zijn we uitgeweken naar een trekking van 3d in een lager gelegen gebied. Dit gedeelte van de Motatapu Track is een klein stukje van het Te Araroa-pad dat over een afstand van 3000km van het Noordereiland naar het Zuidereiland loopt. Hier viel de wind zeer goed mee en op de koop toe kregen we er 3 zonnige dagen bij! Tijdens de trekking konden we in een hut blijven slapen maar we hadden ervoor gekozen om de tent mee te nemen zodat we flexibeler en meer op “ons eigen” waren. Al goed dat we dit gedaan hadden want de hut zat de 2e nacht stampvol doordat er net een horde losgeslagen 40-jarige vrouwen passeerden (die duidelijk niet gewoon waren om in de bergen te zitten). Na een dag afzien wilden ze aprés-ski gewijs een feestje bouwen met bluetooth speaker en de nodige alcohol. Na 3u gefeest was de pijp uit en waren ze terug wat rustiger tot groot genoegen van de andere trekkers. Deze waren jaloers op ons omdat wij met ons tentje in alle rust wat verder stonden. Het enige nadeel was dat onze tent nu enkele gaatjes heeft doordat er ’s nachts een buidelrat enkele scheuren in onze tent heeft gemaakt. Iedereen die we tegen kwamen was wel vol bewondering dat we gingen ‘trampen’ (= het NZ woord voor trekken) met een baby van 4 maanden oud. Al waren ze wel wat ongerust over het terrein omdat dit "very narrow and steep" was. We kregen meermaals te horen: "be careful with that "precious cargo" :-). Nadat we aangekomen waren zijn we een nachtje blijven staan op de startplaats van de trekking, deze was supermooi en rustig gelegen. Door het stralende zonnetje was het ook lekker warm in ons busje, wat ideaal was om ons Janne nog eens te wassen. Nu hebben we een rustdag in Wanaka (Wendy is content), waar we bekijken wat de opties zijn voor de komende dagen.

Aardbeving en Abel Tasman

Afgelopen nacht werden we rond middernacht plots wakker door hevig geschud van ons busje. Met onze slaapkop dachten we eerst dat dit kwam door hevige wind, maar het was muisstil dus dat kon niet. Dan volgde het idee dat er een paar grapjassen met ons busje aan het schudden zijn, maar er was niemand in de buurt. Bizar … nog enkele seconden later werd het ons duidelijk dat het een aardbeving was. Op een gegeven moment was het geschud zo hard dat ik mijn evenwicht verloor toen ik naar buiten stapte (dus zo voelt het om zat te zijn ;-) ). Toen de aardbeving gedaan was, begonnen we te denken aan een eventuele tsunami als gevolg. Wij stonden immers op 10m van de zee. Al een geluk stonden we die nacht net op een camping met wifi. Leve het internet, 15 min. later konden we zien dat er op een kleine 200km van ons aan de oostkust het epicentrum van de aardbeving was. Wij zaten aan de westkust, dus we waren wel wat gerust gesteld. ’s Morgens rond 6u werden we door de uitbater gewekt met de melding dat er toch mogelijks vloedgolven tot 3m hoog verwacht kunnen worden aan de westkust en iedereen zich moest verplaatsen naar ‘higher grounds’. Ik was er redelijk gerust in en wou nog een paar zaken eerst in orde brengen (nog even naar de zee gaan kijken, laptop nog opladen want deze was bijna plat, een toiletje doen, …). Maar voor ik het wist had Wendy Janne al in de maxi cosi gezet en stond ongeduldig te wachten toen ik rustig kwam aangewandeld “spoei du wa want er komt misschien een tsunami!!!” hysterisch roepend . Als we van het terrein afrijden krijgen we de melding dat het tsunami gevaar op de westkust vervalt. Maar Wendy wil nog altijd verder vertrekken, dus vertrekken we naar de bergen om te ontbijten en wat bij te slapen. En ons Janne, desondanks ze hier in NZ veel vaker wakker wordt en moeilijker in slaap valt, heeft zij niets gemerkt en als een roosje doorgeslapen. Zo zie je maar dat het wiegen van de aardbol toch nog voor iemand goed is :-) . Voordien waren we vertrokken op mini-trekking van 2 dagen in het Abel Tasman NP. Dat staat gekend voor zijn prachtige gouden stranden en felblauwe zee. Wij hebben dit ook gezien, maar dan wel met de nodige regen. Pas op het einde kwam de zon er door. Spijtig want we hadden een mooie tentplek helemaal alleen voor ons vlak aan de oceaan. Al een geluk dat die aardbeving geen nacht vroeger was, want dan wisten we van niets. Omdat het regenweer nog enkele dagen aanhoudt, gaan we ervan profiteren om verder naar het zuiden te rijden met tussendoor enkele kleine uitstapjes. In tussentijd zijn we ook welkom geheten door de lokale fauna, nl. de sandflies.