Aardbeving en Abel Tasman

Afgelopen nacht werden we rond middernacht plots wakker door hevig geschud van ons busje. Met onze slaapkop dachten we eerst dat dit kwam door hevige wind, maar het was muisstil dus dat kon niet. Dan volgde het idee dat er een paar grapjassen met ons busje aan het schudden zijn, maar er was niemand in de buurt. Bizar … nog enkele seconden later werd het ons duidelijk dat het een aardbeving was. Op een gegeven moment was het geschud zo hard dat ik mijn evenwicht verloor toen ik naar buiten stapte (dus zo voelt het om zat te zijn ;-) ). Toen de aardbeving gedaan was, begonnen we te denken aan een eventuele tsunami als gevolg. Wij stonden immers op 10m van de zee. Al een geluk stonden we die nacht net op een camping met wifi. Leve het internet, 15 min. later konden we zien dat er op een kleine 200km van ons aan de oostkust het epicentrum van de aardbeving was. Wij zaten aan de westkust, dus we waren wel wat gerust gesteld. ’s Morgens rond 6u werden we door de uitbater gewekt met de melding dat er toch mogelijks vloedgolven tot 3m hoog verwacht kunnen worden aan de westkust en iedereen zich moest verplaatsen naar ‘higher grounds’. Ik was er redelijk gerust in en wou nog een paar zaken eerst in orde brengen (nog even naar de zee gaan kijken, laptop nog opladen want deze was bijna plat, een toiletje doen, …). Maar voor ik het wist had Wendy Janne al in de maxi cosi gezet en stond ongeduldig te wachten toen ik rustig kwam aangewandeld “spoei du wa want er komt misschien een tsunami!!!” hysterisch roepend . Als we van het terrein afrijden krijgen we de melding dat het tsunami gevaar op de westkust vervalt. Maar Wendy wil nog altijd verder vertrekken, dus vertrekken we naar de bergen om te ontbijten en wat bij te slapen. En ons Janne, desondanks ze hier in NZ veel vaker wakker wordt en moeilijker in slaap valt, heeft zij niets gemerkt en als een roosje doorgeslapen. Zo zie je maar dat het wiegen van de aardbol toch nog voor iemand goed is :-) . Voordien waren we vertrokken op mini-trekking van 2 dagen in het Abel Tasman NP. Dat staat gekend voor zijn prachtige gouden stranden en felblauwe zee. Wij hebben dit ook gezien, maar dan wel met de nodige regen. Pas op het einde kwam de zon er door. Spijtig want we hadden een mooie tentplek helemaal alleen voor ons vlak aan de oceaan. Al een geluk dat die aardbeving geen nacht vroeger was, want dan wisten we van niets. Omdat het regenweer nog enkele dagen aanhoudt, gaan we ervan profiteren om verder naar het zuiden te rijden met tussendoor enkele kleine uitstapjes. In tussentijd zijn we ook welkom geheten door de lokale fauna, nl. de sandflies.