Onze zomerreis 2023: Noord of Zuid?

Alles is ingepakt en klaar om te vertrekken, maar we hebben nog geen exacte bestemming. “Naar het Noorden of het Zuiden?” vraagt Joris de dag voor vertrek. Heel last minute switchen we onze geplande reis van Zuid-Noorwegen naar Frankrijk tot grote spijt van iedereen. “Nee, ik wil naar Noorwegen gaan”, roepen Janne (6) en Juul(5). Maar de weersites voorspellen enkel regen en dat zien we niet zo zitten. Vooral omdat ik eigenlijk maar één 'goede' week heb met niet al te veel klachten van de bijwerkingen van de nieuwe medicatie (chemopillen). En in die week willen we dan ook wel graag iets doen waar we van houden … en dat is avontuurlijk reizen!

We rijden met Fiona (zo noemt onze camper ;-) ) naar het zuiden. Onze eerste bestemming wordt het Centraal Massief.

Tijdens het rijden verbazen Joris en ik ons over hoe flink onze kids aan het spelen zijn. Ze amuseren zich met hun fantasie, vullen oefenboekjes in, enz. “Whoow!!! Wij hebben zalige kinderen. We rijden in 2 dagen 900 km zonder de tablet te moeten gebruiken.” Zeggen we tevreden tegen elkaar. De rustige jaren komen eraan, denk ik met een glimlach op mijn gezicht.

We stoppen in Albepierre, een klein gezellig Frans dorpje waar we een supermooi en rustig plekje vinden naast een gedenkplaatsje met een Mariabeeldje en vlakbij een mooie waterval. We blijven hier wildkamperen voor 2 nachten.

Verder voel ik me eigenlijk best beroerd. Mijn handen en voeten doen pijn van de bijwerkingen en mijn 'slechte' week is eigenlijk al voorbij. Ik heb het gevoel dat ik nu moet inboeten omdat ik, de week voor ons vertrek, meer gedaan heb. Ik heb nog meer last dan anders en word er eerlijk gezegd moedeloos van. Ik wil zo graag genieten van deze vakantie, want ik weet hoe belangrijk het is om van de kleine dingen te kunnen genieten en in het NU te leven. Maar het lukt me niet, want in het NU voelt elke stap en elke handeling als teveel aan; zelfs een kast opendoen, een stop van de fles draaien en zelfs een knuffel geven of de kinderen een hand geven voelt als lastig en pijnlijk aan. Het doet me echt pijn dat aanrakingen en strelen een opgave wordt. Ik wordt er erg verdrietig en boos van.

Joris plant ondertussen een mini-trekking van 2 dagen in de bergen die hij ook alleen kan doen met de kinderen, zonder mij dus. Ergens vind ik het erg lief dat hij dit wil doen, zodat ik kan rusten. Maar ik weet niet goed of ik er nu blij van wordt of net verdrietig. Misschien meer verdrietig omdat ik er zelf zo graag bij wil zijn. Misschien ben ik te flauw en moet ik gewoon doorbijten, maar kan ik dan nog wel genieten? Veel frustraties en tranen nemen de overhand van mij en zeg boos: “Ik schrijf een mail naar de oncoloog om te zeggen dat het zo niet meer gaat, dat hij mij de absolute minimum moet geven van de medicatie”. Maar ik zet mijn gedachten niet om in daden en wacht op betere tijden. Ik zet me bij het Mariabeeldje en vraag haar hulp. Ik voel de rust weerkeren. Ja … ik heb mijn eigen geloof gecreëerd afgelopen jaren en geloof in de Magie van het leven.

Op weg naar de waterval stopt een Fransman met zijn auto om een babbeltje te doen met ons. Hij vertelt dat er aan de waterval een speciale rots is. Als je daar bent, leg je één hand op je hart en je andere hand richt je naar de waterval. Denk dan aan alles wat je liefhebt en laat dit stromen. Leg dan je hand op de rots en dan zul je iets zien. Als Joris me dit nadien vertelt, denk ik eerst dat hij me voor de gek houdt. “Neenee … echt waar, dat is wat hij me vertelde!” lacht Joris. Ik word er meteen door geraakt en voel de tranen bij me opkomen. Waarom weet ik ook niet goed, gewoon omdat ik het zo mooi en pakkend vind om dit hier op deze plek te horen van een toevallige passant. Als ik het nu opschrijf, wordt ik er opnieuw emotioneel van.

Vol verwachtingen wandelen we naar de waterval, maar in de hectiek van de kinderen is er niet echt een magisch momentje, maar eerder stress en geloop voor de kids. “Ik moet kaka doen!!!” roept Juul. … “Nee, het komt niet.” En dan roept Janne: “Ik moet ook kaka doen!” En dan Juul terug: “Ik moet toch kaka doen! Nee ik wil daaaaar kaka doen!” “Nee dat mag niet, dat is te dicht bij het weggetje” zegt Joris. “Nee ik wil daar kaka doen! Wheiheihei … !”

Later als de rust is weergekeerd, maken we tijd voor het ritueeltje van de vriendelijke Fransman. Samen met de kids voelen we de liefde stromen voor alles wat we liefhebben en doen wensjes. En dan voel ik de magie opkomen. En Janne en Juul ontdekken een salamander die gebijteld is in de rots waar je je hand op legt.

De komende dagen gaan we iedere dag naar de waterval. We doen het ritueeltje en gaan onder de waterval staan. Zaaaalig! Het water is ijskoud. Als ik vlak voor de waterval sta, voel ik de immense kracht van de waterval. Ik voel een frisse wind in mijn haren, door de luchtverplaatsing dat ze brengt. En ze maakt een kletterend lawaai. Joris roept dingen vanaf de kant, maar ik versta er niets van. Wauw!!! Ik geniet, zing zachtjes en ben dankbaar voor deze moment. Het doet me denken aan mijn reisje naar Slovenië waar ik in februari van Lynn heb mogen ervaren hoe geweldig het is om bij een waterval te gaan baden. Je voelt je echt verbonden met de natuur.

En Joris krijgt energie van deze magische momentjes vast te leggen met zijn fototoestel en maakt prachtige kunstfoto's, dankjewel schattie.

Janne wil ook graag onder de waterval staan, maar ze durft niet. Ze lijkt in een tweestrijd te zijn met zichzelf en haar tranen vloeien mee in de waterval.

De koude van de waterval doet erg goed aan mijn voeten en handen. Ik voel die avond al minder pijn. Er is verbetering in het vooruitzicht. Oef! ... En ik krijg terug zin om mee op trekking te gaan, weliswaar met een bang hartje. Ga ik het kunnen zonder te veel pijn te hebben? Ga ik genoeg

energie hebben voor de kinderen en om te genieten?