Mini trekking

Onze kids zijn helemaal in de ban van vulkanen. Thuis zeiden ze al dat ze op vakantie willen gaan naar een vulkaan. Wel … laat het toeval zijn, dat het Centraal Massief uit meer dan 400 uitgedoofde vulkanen bestaat. We maken ze enthousiast voor een tweedaagse trekking door hen te vertellen dat we op een vulkaan gaan slapen in de tent. Of dat we dan exact overnachten op een vulkaan weten we natuurlijk niet met zekerheid, maar geef toe … het klinkt we cool. 

We nemen in Super Lioran de stoeltjeslift Rombière naar boven, zodat we meteen in de bergen zitten en het bergop wandelen kunnen skippen. Zowel Janne als Juul vinden het erg spannend. “Ik ben baaang!”, zeggen ze als ze de stoeltjeslift veel te snel voorbij zien gaan. We stellen ze gerust en de vriendelijke vrouw, zet zelfs de lift stil zodat we rustig kunnen instappen. Als we zitten, slaagt Juul zijn armpjes stevig om mijn middel en herhaalt hij regelmatig “Ik heb hoogtevrees.” Mijn moederhart smelt en ik pak hem ook stevig vast. Ik leg hem rustig uit dat ik het ook wel een beetje spannend vind, maar dat hij geen hoogtevrees heeft, want dan zou hij niet durven instappen. Als we over de helft zijn, wordt zijn greep al minder stevig en durft hij gewoon naast mij te zitten.”Ik vind het leuk!” glundert hij. In het stoeltje voor ons zie ik Janne vrolijk wuiven naar ons. Zij heeft het duidelijk ook naar haar zin.

Boven komen we in de mist aan. De kinderen zijn gefascineerd over dat we nu in de wolken zijn. Zo mooi om dat kinderlijk enthousiasme te zien over dat we eigenlijk geen uitzicht hebben nu. Ik besluit om maar mee in hun verwondering te stappen. We zien de wolken passeren en worden getrakteerd op mooie uitzichten.

We wandelen tussen de koeien, langs een bergkam en klimmen tot op de bergtop. Ik ben oprecht blij dat ik mee ben! Stilaan begint de vermoeidheid te komen bij mij en ga ik even voorop wandelen, en Joris neemt Janne en Juul onder zijn hoede. Want vaak is hun getetter of 'gemamaaaaa!' energievretender dan de wandeling zelf. Af en toe is het best wel een steile afgrond. Vooral voor een 5-jarige Juul die op de vlakke grond ook al regelmatig struikelt over … 'nen niks'. Joris neemt hem stevig bij de hand, maar heeft het volste vertrouwen in hem. Ik ben daarentegen altijd overbezorgd. Dat is het verschil tussen een mama en een papa zeker :-).

We zoeken een vlakke tentplek waar het ook veilig is voor de kinderen om te spelen. We vertellen dat het vandaag een speciale dag is omdat ze mogen opblijven tot de zonsondergang. Als ik eerlijk ben, doen we dit eigenlijk eerder voor onze eigen gemoedstoestand. Want de afgelopen avonden waren best wel een strijd om ze stil te krijgen in hun bed. We proberen nu de tijd wat losser te laten. Ze zijn euforisch en uitgelaten. Ze fikfakken op de berg, maken huisjes voor de diertjes met takken en plantjes die ze vinden, ze gaan mee water zoeken met Joris, … En natuurlijk heb je ook de minder leuke momentjes. Juul doet pipi in zijn broek tijdens het spelen. “Lap, ik heb maar één broek bij voor jou Juul. Tja,het zal wel drogen.” En tijdens het water halen, waren ze beiden gevallen met hun handen in een koeienvlaai.

En Joris? Die is in zijn nopjes. Hij haalt Droonie (onze Drone) boven en vliegt die avond zijn 3 batterijen op. We genieten allemaal op onze eigen manier.

Voldaan en tevreden zitten we om 22.30u in onze tent, met 2 kinderen die stilaan op onze zenuwen beginnen te werken. We hebben al 20 keer gevraagd om nu te gaan liggen en stil te zijn. Maar niks werkt. Ze zijn zo zot als een achterdeur, maar ik wil nu ook gaan slapen. Ik ben er niet trots op, maar ik dreig ermee dat bij elk woord dat ze nu nog zeggen een marshmellow voor de papa is! En ze hebben nog maar 10 marshmellows over. Het kan dus snel gaan. Aiai... het voelt niet als mijn meest pedagogische zet, maar het werkt wel.

's Morgens om 6 uur wordt ik wakker van een drone die over de tent vliegt. “Joris is precies al wakker. Kan hij niet ergens anders gaan vliegen?” denk ik, en ik draai me nog eens om.

Er staat een stevige wind en we ontbijten in onze voortent.

Plots roept Joris: “Wow … Condors!!!” Ik moet lachen, die leven toch in Peru? Ondertussen kruipen we zo snel mogelijk uit de tent en mogen een magisch schouwspel aanschouwen. Er cirkelen een twintigtal enorme vogels boven ons. “Wauw … dat moeten arenden zijn”, zeg ik. Ik krijg er op slag kippenvel van om dit te mogen aanschouwen. We bewonderen dit prachtig schouwspel. We proberen hen nog een stukje te volgen en Joris ziet uiteraard alles door zijn fototoestel en legt ook dit moment vast op beeld. Wauw!!! Ik sta nog steeds verbouwereerd te kijken. Dat we dit mogen meemaken. Op het bergtopje bij het stenen mannetje, bedank ik deze mooie vogels voor hun komst en laat hen weten dat ze gerust nog eens mogen langskomen. In de hoop dat we opnieuw dit stukje magie mogen herbeleven. Toeval of niet … , er komt nog een enkeling langs gevlogen. ”Hmmm, hoe machtig zijn deze dieren.” Als we terug in de bewoonde wereld zijn, zoek ik op welke vogels het waren. Blijkbaar zijn het toch geen arenden, maar Vale Gieren. Ze hebben een spanwijdte van 2,5m breedt. Wow!!! En ik kan het natuurlijk niet laten om ook even de spirituele betekenis op te zoeken van een gier ;-). Een gier staat voor opruiming, voltooien of opschonen. Hoe mooi … denk ik in mijzelf.

We wandelen de rest van de dag (5,5km) vooral bergafwaarts. We picknicken aan een watertje, waar de koeien wel heel nieuwsgierig komen kijken naar ons. Er komt er zelfs één snuffelen en zabberen aan mijnen rugzak.

Janne en Juul hebben eigenlijk heel flink meegewandeld. Juul vraagt regelmatig “Dat hadden jullie niet gedacht hè? Jullie dachten dat ik ging zeuren,hè?”

In de vroege avond komen we terug in de vallei aan. Ik probeer met Juul een lift te versieren om terug naar de parking te geraken. Als vrouw en met zo'ne schattige kleine', worden we direct opgepikt, denk ik. Na 'te lang naar mijn goesting' te moeten wachten (10min), stopt er uiteindelijk een Fransman die ons naar de parking brengt.

Joris pakt me vast en zegt ”Ik ben blij dat je erbij was, het zou toch niet hetzelfde zijn geweest zonder jou.” “Ik ben ook blij”, antwoord ik en knuffel hem terug.

Na het nodige getwijfel, kiezen we ervoor om terug te gaan naar het dorpje Albepierre met de waterval. We verfrissen ons in de waterval en zetten Fiona (onze camper) naast het Mariabeeldje. Het klinkt een beetje raar, maar we voelen ons hier precies als thuis. Je komt 's avonds nog oudjes in hun pyjama tegen, die frambozen aan het plukken zijn. En iedereen zegt vriendelijk “Bonsoir!”. Wie zien de Fransman (die van het ritueeltje) zijn hand uitsteken als hij voorbijrijdt.

We genieten ten volle van het kleine Franse dorpje en zijn eenvoud.

We nemen enkele rustdagen, waarbij we een ijsje gaan eten, een terrasje doen en een pizza bestellen. En gaan 1 nachtje op de camping staan en 2 nachtjes bovenop de bergpas, waar we een kampvuurtje maken.

Joris krijgt wat afkickverschijnselen van het 'niets' doen. Uiteindelijk pakt hij een boek vast om te lezen en gaat hij 's morgens nog eens een trailloopje doen nog voor de kinderen (en ikke ook) wakker zijn.

Onze volgende bestemming is de Ardeche, waar we de fietstrekking 'La Dolce Via' plannen.

De weersvoorspellingen zijn boven de 30°C wat niet ideaal is voor een fietstrekking. Maar soit, het staat al lang op ons verlanglijstje en we zijn relatief in de buurt. We boeken voor de warmste dag van 36° C een camping met zwembad.

Pfieuw!! En dat is nodig ook. Ik zit tot 23u in mijn bikini omdat dit het aangenaamste is met deze temperaturen. Het zwembad is de enige plek die doenbaar is overdag. Aan de andere kant is het best wel een cultuurshock voor ons. Na een week dicht bij de natuur te leven, voelt het ook wel onwennig aan op deze camping. Tussen 2 Nederlanders zitten (niks tegen hollanders,hè ;-), maar als ze de hele tijd ruziën, zijn we toch wel blij dat er in onze relatie liefde stroomt. En dan komt er hetvolgende nog bij: aquadance in het zwembad, bingo, kinderdisco, geluid van banen en mensen rondom ons, …

Sinds een paar dagen voel ik ook al mijn spiertjes rond mijn romp pijn doen. En voel ik nu ook dingen in mijn lever, maag en darmen? Eerst ben ik er gerust in. Misschien is dit de opruiming van de kanker? Of misschien is dit door de trekking? Maar dan begin ik toch ook ongerust te worden, want misschien is er wel net een tumor aan het groeien? Het maakt me bang... en Joris ook. De zachte zeurende pijn, zorgt er weer voor dat ik niet mijn 'blije zelf' ben. Maar we blijven toch verder plannen met de fietstrekking. Ik probeer vooral wat te rusten aan het zwembad, maar er hangt wel continue een zweem van angst in de lucht. Soms kijk ik met jaloezie naar andere moeders, die zich daar allemaal geen zorgen over hoeven te maken. Hoe easy zou dat zijn? Denk ik dan.

Na enkele dagen lijkt het iets minder pijn te doen, maar ik voel nog steeds een onaangenaam gevoel thv mijn buik. Bij ons laatste bezoek aan de oncoloog in juni, hoorden we dat de tumormarkers verder daalden. Maar we hebben afgelopen jaren al ondervonden dat het ook ineens snel kan keren. Het is niet zo eenvoudig om het vertrouwen in je eigen lichaam en in het leven terug te krijgen. Zeker niet bij kanker. En toch blijf ik nog steeds geloven in de intelligentie van ons zelfgenezend vermogen.

Terwijl ik dit neerschrijf, denk ik terug aan de betekenis van de 'Vale gieren': opruiming! Is dit een teken? Een teken van de Vale gieren om te zeggen dat de kanker opgeruimd gaat worden? Is dit onaangenaam gevoel dan de opruiming? Klinkt logisch, denk ik. Is dit het kleine stemmetje waar ik naar moet luisteren? Is dit nu mijn intuïtie? Ik krijg er instant energie van en een vreugdevol gevoel overheerst. 'Of ben ik dan naïef?', klinkt er een ander stemmetje. Misschien wel, maar het kan me maar helpen om even in een vreugdevol gevoel omarmd te worden.

En Janne en Juul … , die genieten met volle teugen van het zwembad. Enkel het in slaap vallen is een ramp omdat het te warm is. Begrijpelijk, maar niet goed voor onze 'ouderlijke' zenuwen.

Morgenvroeg vertrekken we met onze fietsen op de stoomtrein naar Lamastre.

Van daar begint 'La Dolce Via'. Ik hoop zonder problemen, want we konden geen 2 extra tickets kopen voor de kinderfietsen wegens volzet...