5 dagen Kebab...

Oef, even rust. Joris is een wandelingetje gaan maken met Janne en Juul zodat ik een tekstje kon schrijven voor onze blog. We merken dat we hier echt bewust tijd voor moeten inplannen, want anders komt het er niet van met de kinderen. Dus niet enkel thuis maar ook op vakantie zijn de rustige momenten schaars.  ;-)

Het lijkt wel alsof alle insecten rondom mij ook genieten van de rust, want ze beginnen massaal te zoemen, tsjirpen, …   Zaaalig!!! Van deze rust hebben we ook wel genoten afgelopen dagen tijdens onze ezeltocht. ’s Avonds als de kinderen in de tent sliepen genoten we van de stilte en alle natuurgeluiden van de krekels, bijtjes, vogeltjes, de zachte wind door de bomen en Kebab die op de achtergrond graasde. Kebab???? Wie is dat? Denk je waarschijnlijk nu.

Wel… we zijn dus in de Jura (Frankrijk) 5 dagen een ezeltje (Kebab genaamd) gaan huren zodat we terug het gevoel van vroeger kunnen beleven. Gewoon één zijn met de natuur en het simpele leven, eten, wandelen, en slapen. Alléé … uiteraard weet iedereen dat dit ‘simpele leven’ met kleine kinderen iets minder ’simpel’ verloopt. En dat hebben we ook wel gemerkt aan: wenende kinderen voor iets en niets, kinderen die niet willen eten of enkel gevoederd willen worden, Juul die vanuit zijn luxedraagrugzak in Joris zijn oor de hele tijd zaagde voor koekjes/ water of voor wat dan ook, een gevecht voor wie er eerst van de camelbag mag drinken, enz. Niets bijzonders, een beetje hetzelfde zoals thuis ;-) .

Maar al bij al deden de kinderen het super en hebben we er allemaal  heel erg van genoten. Janne en Juul vinden Kebab de max. Janne helpt graag mee met eten geven, borstelen en paaltjes zetten. En ze zit ook graag op kebab als ze geen zin heeft om te wandelen. Dan roept ze enthousiast vanop haar troon wat ze allemaal ziet en waar de gele streepjes zijn die we moeten volgen. En Kebab, de lieve sloeber vond alles goed. Het was een heel lieve ezel en heeft onze bagage zonder zagen gedragen. Dankjewel Kebab. Juul daarentegen was nog wat onder de indruk van grote Kebab en durfde er niet op te gaan zitten. Hij zit liever op zijn veilige troon op ‘ezel papa’ ;-). En papa was soms ook blij dat Juul even zelf wou stappen.

Voor de getallen freaks: Kebab droeg bij de start incl water en zijn eigen materiaal/eten en ons gerief/eten ongeveer 30kg + Janne (+/- 16kg). Ezel papa droeg ongeveer 18kg incl Juul. Ik droeg ongeveer 9kg.

We wandelden echt langs een super mooi en stil gebied. Zelfs als we eens langs straten wandelden, zagen we amper een auto. Iedere avond bivakkeerden we ergens op een mooie plek omringd door de natuur. ’ s Avonds bij het toekomen moesten we eerst Kebab verzorgen: bagage afladen, borstelen, hoeven proper maken, korrels eten geven, zalf op eventuele wondjes smeren en een wei afmaken. Dit houdt in enkele paaltjes zetten, draad en ‘een bakske met stroom’ op batterijen bevestigen zodat onze Kebab niet op eigen houtje naar huis zou gaan.

Zoals ik al eerder vertelde, verliep het eten met onze kieskeurige kinderen iets minder vlot (je kan ze dan ook niet in een kinderstoel vastsnoeren natuurlijk;-)). En soms bestond onze avondactiviteit uit het zoeken naar de autootjes die ze ergens in het gras hadden gelegd (2 minuten ervoor hadden we ze hiervoor nog gewaarschuwd, met als gevolg een bleit-scène, dus iedereen zoeken maar).  Maar het slapengaan ging SUPER!!! We legden ze in de tent in hun slaapzak, zeiden ‘slaapwel’ en gingen naar buiten en lieten de kids in een nog lichte tent achter. En wonder boven wonder vielen ze rustig in slaap. Nee … geen zotdoenerij of getrek aan ritsen of wat dan ook. Zaaaalig!!! Als ik zelf eens mee wou gaan liggen in de tent omdat ik moe was, zei Janne zelfs ‘mama, ga jij nu naar buiten?’ Ik denk dat onze kinderen gemaakt zijn om te gaan trekken.

Ja, het was een geweldige ervaring. Een ezeltje huren zouden we echt aan iedereen aanraden, mits je over deftige kaartlees-skills beschikt, want dat was wel echt nodig. Er waren vaak echt kleine bijna overgroeide paadjes en ook veel meer boswegen dan er op de kaart stonden, dus soms was het moeilijk om de weg te vinden.  En zoals ik al eerder vertelde, konden we door Kebab opnieuw wat afstand afleggen met de kinderen zonder zelf te bezwijken onder de kilo’s gerief. Gemiddeld wandelden we 10km per dag, wat wel genoeg was voor ons om de trekking nog als comfortabel te ervaren. Janne wandelde daarvan gemiddeld een 4km zelf. Ze heeft dat echt super goed gedaan, al zingend met haar rugzakje.

 

Na afloop van onze ezeltocht, werd Janne 4 jaar en hebben we dit gevierd met pannenkoeken als ontbijt, een dansfeestje met oa. Frozen en Plopmuziek midden in het bos (corona regels werden dus niet overtreden), zwemmen in een meertje, taart eten en pizza gaan eten. Een topdag voor Janne. Enkel hebben Joris en ik beiden diarree … ofwel is dit van het water, de pizza of de vervallen pannenkoekenbeslag. We hadden thuis nog 4 gevriesdroogde maaltijden liggen, waaronder pannenkoeken en bonenmaaltijden. Blijkbaar is het al zolang geleden dat we nog eens een trekking gedaan hadden, want deze waren al 4 jaar vervallen. Maar we vonden het zonde om het weg te gooien. En gevriesdroogd eten … wat kan daar nu mis mee gaan ?  zei Joris. Ik moet wel bekennen, het proefde inderdaad wat minder lekker, en er werden veel stinkende scheten gelaten, maar kan ook van de bonen zijn,hè. Ik zie jullie al denken ‘ daarom dat jullie kinderen niet wilden eten”, maar nee hoor, voor hen hadden we ander eten bij J.

Om af te sluiten nog een paar leuke anekdotes:

- Als Janne koeienbellen hoorden in de bergen, riep ze enthousiast: “ Ooh, de paasklokken!!!”

- Tijdens het avondeten (de vervallen maaltijd met de bonen) vroeg Janne: “ Mama, wat ben jij aan het eten? Is dat kaka?”

- Janne: “ Mama, jij bent stinkiewinkie! Jouw sjaal ruikt naar kaka!”

Mooie complimenten dat ik gekregen heb van mijn dochter. J Maar dat compenseerde ze ruimschoots met “ jij bent mijn beste vriendin” en “I love you”.

De volgende dagen gaan we ‘den toerist uithangen’ en nemen we wat de tijd om bij te rusten. Ik voel wel dat dit nodig is voor mij en ook voor Juul, die zegt iedere ochtend dat hij moe is en nog wil slapen. Het manneke heeft afgelopen dagen weinig middagdutjes gedaan. De middagdutjes verlopen ook wel iets stroever dan ’s avonds. Af en toe viel hij in de draagrugzak wel in slaap tijdens het wandelen, maar nadien heb ik een poging gedaan om samen in de hangmat te slapen. Dit werd 3 kwartier dolle pret – voor Juul dan, niet voor mij.

 De volgende dag een poging in ons busje, na 20 min. Van het bedje van Janne naar zijn bedje gewisseld, en het nodige gestamp in zijn bedje (de hele bus bewoog continue, als er een passant zou geweest zijn, dacht die waarschijnlijk aan iets anders) is hij uiteindelijk in slaap gevallen. Mission accomplished!

We gaan nu nog even rondtoeren in de Jura om dan terug even wat noordelijker te gaan naar de Vogezen waardat we met Joris zijn broer en gezin voor een weekje een huisje gehuurd hebben.