Huttentocht Oostenrijk

 

We hebben net een rustig weekje met mijn schoonbroer en zijn gezin in de Vogezen achter de rug.

We keken er naar uit om onze allereerste huttentocht in de buurt van Kleinarl in Oostenrijk te maken. Voor het kindertijdperk deden we altijd trekkings met de tent, wat we zalig vonden. Maar nu met kinderen, kunnen we dat spijtig genoeg allemaal niet meer dragen.

We zochten ter plaatse hutten die max 3uur wandelen van elkaar liggen (+- 5-6km) en die we nog plaats hadden. Wat meteen al voor frustraties zorgt, want door de aanpassingen om te voldoen aan de “veilige” afstanden mbt Covid 19 hebben alle hutten minder slaapplaatsen en zijn er dus veel hutten volzet. En vermits we met zoveel factoren moeten rekening houden omdat we met onze kroost gaan wandelen , is het niet simpel : korte afstand tussen de hutten, goed weer, relatief gemakkelijke paden (in hoeverre we dat kunnen voorspellen), en uiteraard dus slaapplek in de hutten wat nog het moeilijkste is. Uiteindelijk vond Joris na veel telefoontjes in het Duits twee hutten waar we mochten overnachten, 1 overnachting in een tent van deTappenkarsee hut (hut was volzet en eigen tent mag niet), en de 2^de nacht in een lager (slaapzaal) in de Franz Fischer hut. De Jakoberalm is spijtig genoeg gesloten wegens de Covid 19, waardoor de huttentocht ingekort werd tot 3 dagen.

We reden naar Konigsalm (een boerderij waar je kan eten en slapen) in Riedingtal, dit is op een doodlopende weg in een dal. We vroegen daar aan de vriendelijke eigenares of we op haar grond in onze bus mogen overnachten en deze mogen laten staan tijdens onze trekking. “Geen probleem”, kregen we te horen. Joepie! We zaten daar in een super mooie omgeving, enkel de generator van de boerderij zorgde voor wat geluidshinder, maar het gaf me een nostalgisch gevoel van in mijn kinderjaren in Ardennen.

De volgende dag vertrokken we naar de Tappenkarseehut. Joris droeg Juul in de draagrugzak samen met enkele kledingstukken, het middageten,water, babyfoon, koekjes en snoepjes (onze trukkendoos om Janne aan te moedigen om te wandelen) en natuurlijk het zwaarste gewicht Juul: in totaal +-19kg. Ik zelf droeg mijn splinternieuwe ultralight-rugzak(800gr) met de slaapzakken, reserve- en regenkleding, water, pampers en  flesje Juul:totaal  +-12kg. En Janne… die droeg haar eigen rugzakje met camelbag (1l gevuld), fleece, regenjas en 4 speelgoedautootjes: totaal 1,5 a 2 kg.

We stegen iedere dag ongeveer 450 tot 600 hoogtemeters en daalden opnieuw 400 tot 700 hoogtemeters. Toen we nog maar net vertrokken waren, was het best een sterke klim voor Janne. Ze kon moeilijk zelf naar boven wandelen en had continue mijn hand nodig. Hierdoor gingen we echt heel traag vooruit, nadien werd het pad gelukkig beter. Maar toch struikelde Janne regelmatig. Ik hield ze continue in het oog en hield haar rugzakje vast als het een moeilijkere passage werd.  Eén keer struikelde ze, toen ik net even niet oplette en viel ze naast het padje waar het juist erg stijl was. Gelukkig vingen de struiken haar op en had ik ze nog net vast gegrabbeld aan haar rugzakje. Janne was erg geschrokken en weende, maar ze had zich geen pijn gedaan, zei ze. Ik riep boos naar Joris, “Zie je wel, ik heb het nog gezegd, we moeten haar vastbinden met touw voor dat ze beneden ligt!”

En ja zo gezegd, zo gedaan. De rest van de dagen liep Janne met een touw rond haar middel  gebonden. En Janne vroeg zelf op de gevaarlijkere stukjes, “heb jij mijn touw vast mama?” of op de gemakkelijkere stukken “ dit kan ik zelf wel hoor!”

De afdaling naar de hut ging al veel gemakkelijker voor Janne en soms liep ze over het padje. Ja … Janne had het duidelijk naar haar zin hier in de bergen, ze was de hele dag aan het tateren over wat ze doet: “ik zet mijn voetje hier en dan zo naar daar”, “mama voorzichtig hier voor die steen dat je je geen pijn doet”, … En als ze niet babbelde was ze aan het zingen over de koeienbellen die ding-dong doen, of over handjes ontsmetten, …  Ze heeft ook continue de aandacht van mij, en dat is voor haar het belangrijkste. Voor mij was dat soms wel  vermoeiend, geen seconde stilte en continue aandacht geven en met veel geduld een slentergangetje van op de  ‘Meir’ ;-).  En Joris, zoals jullie hem wel kennen, is continue foto’s aan het trekken, van achter naar voor aan het lopen met Juul op zijn rug. Ik had hem gezegd dat hij zoveel foto’s mag trekken als hij wil, maar dat ik niet continue wil stoppen hiervoor. Want met een 4 jarige wandelen en een fototrekkende Joris, geraak je anders geen meter vooruit ;-). En hij heeft dat goed gedaan.

Af en toe wisselden we in taak en nam Joris Janne letterlijk en figuurlijk op sleeptouw en kon ik even alleen wandelen en foto’s trekken. Dat deed ook wel deugd.

Vlak voordat we aankwamen aan de Tappenkarseehut moesten we een grotere maar niet gevaarlijke rivier oversteken waarbij we onze schoenen moesten uit doen. Janne wou hem erg graag zelf oversteken. We deden onze schoenen uit, onze crocs aan en ik verwittig Janne dat het heel heel heel koud water kan zijn, maar dat ze gewoon moet blijven doorstappen tot aan de overkant. Janne knikt instemmend en zegt zachtjes “ik vind het spannend” en grinnikt wat verlegen. Ik check nog bij Joris die inmiddels al overgewandeld is,  waar ik best kan doorgaan en we vertrekken. Janne stapt flink door het kniehoge water voor haar en bengelt soms aan mijn arm als ik haar wat omhoog wil houden. Oef … dat was goed gelukt, Janne heeft geen kik gegeven en heeft de koude precies niet gevoeld, want het was echt wel ijskoud. Ze heeft het super goed gedaan.

Aangekomen in de hut zien we een tentje schuin staan waarbij de voortent niet vastgemaakt werd omdat het daar te stijl naar beneden gaat, met vlak eronder een prikkeldraad, en dat is de ingang van de tent… hmmm niet zo kindvriendelijk om in te stappen precies. We laten het even voor wat het is en gaan op het terras genieten van een drankje en de luxe van de hut. We eten hier een lekkere maaltijd en maken de tent slaapklaar. ’s Avonds genieten Joris en ik nog van een lekker thee’tje met de babyfoon in de hut.

’s Morgens staan Joris en ik geradbraakt op. Ik heb het gevoel dat ik max 2 uur geslapen heb. De echt heel dunne matjes, schuin aflopende helling en bulten zorgde voor een miserabele nacht. De kinderen hebben er geen last van gehad denk ik.Na het ontbijt vertrekken we naar de volgende hut, de Franz Fisherhut. Ik verheug me al op het bed vanavond, want daar was wel plek in de hut.

We steken opnieuw de rivier over en stijgen eerst een steile 450 hm met  vervolgens een daling langs een super mooi landschap. We wandelen langs erg mooie bergmeertjes , waar we een zwemmetje in wagen. Alléé voor zover je dat zwemmen kan noemen, want het is echt ijskoud. Janne vindt het ook geweldig om wat te spletsen in de meertjes. Tijdens onze pauzes amuseren de kinderen zich met het rondlopen naar boven en naar beneden, op stenen klimmen, bloemetjes plukken en stenen gooien in de meertjes. Zo heeft Juul één keer per ongeluk een zwemmetje gedaan in een ijskoud bergmeertje... Hij was op ekele meters van ons steentjes en bloemetjes in het water aan het gooien, Joris hoorde ineens een plons en we zagen Juul niet meer staan. Gelukkig was het ondiep en lag hij op zijn buik in het water zich naar boven duwend te wenen. Het was 25°C , dus hij kon snel weer opwarmen en droge kleren aandoen.

Bij de Franz Fisherhut aangekomen, zijn we verbaasd over de mooie moderne houten hut met haar prachtig uitzicht op de bergen. Een hut met super lekker vegetarisch eten en ontbijtbuffet. Zaaalig!

Omdat we een lager hadden gereserveerd, sliepen we in  een soort gang, maar hadden ze tussen 4 stapelbedden telkens een houten paneel gezet  tegen corona. ’s Avonds ging iedereen al om 21u naar zijn bed, dus het werd snel rustig in de hut. Normaal zijn wij altijd één van de eersten die gaan slapen en nu sloten wij de kroeg om 21.30u. 

Ik heb goed geslapen, maar Joris slaapt erg licht en wordt voor het minste wakker, dus niet ideaal in een slaapzaal met een snurker en mensen die naar het toilet gaan. Janne en Juul vonden de hut ook geweldig, ze mochten telkens een stempel zetten op hun kaart omdat ze zo goed gewandeld hadden, alléé Janne dan toch. Want dat mag echt wel gezegd worden, Janne heeft SUPER goed gewandeld. Ze heeft  3 dagen  alles gewandeld in de bergen, waar het altijd stijgen of dalen was, en dat zonder zeuren. Proficiat Janneke, een echte berggeit in wording!

Spijtig dat de alm gesloten was, dat we niet wat langer in de bergen konden zijn. Want we hebben er echt van genoten om nog eens terug in de natuur en de bergen te vertoeven voor meerdere dagen aan één stuk. Zelfs met kinderen heb ik ook af en toe van de echte stilte kunnen genieten  en Janne hier in meegenomen. Ik vond het ook wel leuk om de kinderen te zien spelen zonder speelgoed, maar enkel met wat er in de natuur te vinden was. Ze vinden hun eigen spel wel uit, daar is niet veel voor nodig. En zoals we al eerder zeiden, voelen we ons helemaal anders als we meerdere dagen onderweg zijn in de natuur. Het is een speciaal gevoel, maar ik zal het proberen uit te leggen. Zowel Joris als ik krijgen een intens gevoel als we actief reizen in de natuur voor meerdere dagen na elkaar. Als we dan na afloop terug beneden komen tussen de dagtoeristen, voelen we ons gelukkiger dan voordien en. Dit klinkt heel raar, al zeg ik het zelf, maar er is voor ons gevoelsmatig echt een groot verschil tussen dagwandelingen maken in de bergen/natuur of meerdaagse trekkings. We krijgen er een veel groter voldoening door. Ik denk dat je beiden moet gedaan hebben om dit gevoel ook te kunnen ervaren. Je bent niet meer de gewone toerist dan, je bent eerder ‘onderweg'.

’.

 

- Telkens als we een trekking doen met de ezel of nu de huttentocht, dan zijn we het nadien gewoon vergeten dat er Corona is. Joris was de eerste keer in de hut binnengegaan met een mondmasker en iedereen keek hem aan als ‘wa hebde gij nu aan?’

- De kinderen waren wel echt moe, we moesten ze iedere ochtend om 7u wakker maken, en Juul had gigantische wallen, precies of hij had nachtje door gedaan J. Het is ook precies moeilijk om op reis Juul nog middagdutjes te laten doen in de rugzak of in de auto. Er is teveel afleiding waardoor hij niet in slaap kan vallen.