Op jacht naar de zon!

Onze jacht naar goed weer heeft zijn vruchten afgeworpen! De laatste dagen vertoeven we in mooi weer bij aangename temperaturen, short en topjesweer. Toch stiekem plezant om dan te horen dat het thuis koud en nat is. Onze laatste dag in Wanaka heeft Wendy zich kunnen uitleven in een tweedehandswinkel met onder andere babykleertjes en hebben we een relaxte wandeling langs het meer gemaakt. Het weer was zo mooi dat we een zwemmetje wilden wagen, maar nadat we onze grote teen er hadden ingestoken zijn we wel heel snel van gedacht veranderd. Het water was zo koud dat het poseren voor de foto met onze voetjes in het water al een hele opdracht was. Die zonnige dag sloten we af met een etentje inclusief lekker dessert en zalige thee.

De dag erop zijn we naar Mt Cook gereden (de hoogste berg van NZ). Het was eerst bewolkt maar na de middag klaarde het op en werden we beloond met een prachtig zich op Mt Cook. Het is een zeer mooie omgeving, alleen wel supertoeristisch. Hier iets niet toeristisch doen is niet mogelijk, tenzij met crampons en ijsbijlen en dat is er misschien iets over met een baby van 4 maanden. Na deze zonnige namiddag werd er opnieuw slecht weer voorspeld, dus zijn we naar de oostkust gereden waar er beter weer werd verwacht. We passeerden eerst langs de Moeraki boulders, dit zijn enkele fotogenieke stenen bollen die op het strand liggen, ontstaan door erosie van het water. Daarna zijn we doorgereden naar een pinguin kolonie, waardat we yellow-eyed pinguins van redelijk dichtbij hebben gezien en een hoop zeehonden. Dit allemaal op een prachtig schiereilandje.

Tijdens onze reis hebben we gemerkt dat Janne op een paar weken tijd een hoop nieuwe dingen kan. Zo is ze nu zelf volop aan het oefenen om recht te zitten. Ze begint ook duidelijk meer interesse te tonen in voorwerpen en hier naar te grijpen. Ze kan zelf van haar rug naar haar zij en terug rollen. En tenslotte heeft ze sinds een week een geweldige schaterlach. Deze vinden wij zo grappig dat we soms met zijn allen in ons busje aan het schaterlachen zijn.

We(s)tcoast en Wanaka

De We(s)tcoast heeft zich alle eer aangedaan! . De 800km hebben we grotendeels in de gietende regen afgelegd. De hoeveelheid regen was zelfs teveel voor ons busje, dat er water naar binnen sijpelde ter hoogte van de voorruit. Onderweg hebben we wel enkele tussenstops relatief droog kunnen maken. Zo zijn we langs een zeehondenkolonie gewandeld en hebben we een prachtige strandwandeling gemaakt, waar dat er bij eb zeesterren te zien zijn (thx to Ollie & Wendy). Eens aangekomen in de omgeving van Wanaka bleken de condities voor de geplande trekking niet goed: zeer veel wind (Janne kan moeilijk ademen als er wind is) en een onderbesneeuwde bergpas deden onze plannen wijzigen. Bij het lokale DOC (Departement of Conservation) kantoor gingen we dan maar horen welke andere opties qua trekkings van 3 à 4 dagen wel mogelijk waren. Hier kregen we enkel “one way” routes voorgeschoteld. Op onze vraag of ze geen lussen of “loops” hadden kregen we te horen: “This might be the case in Europe but in NZ we don’t do loops ”. Uiteindelijk zijn we uitgeweken naar een trekking van 3d in een lager gelegen gebied. Dit gedeelte van de Motatapu Track is een klein stukje van het Te Araroa-pad dat over een afstand van 3000km van het Noordereiland naar het Zuidereiland loopt. Hier viel de wind zeer goed mee en op de koop toe kregen we er 3 zonnige dagen bij! Tijdens de trekking konden we in een hut blijven slapen maar we hadden ervoor gekozen om de tent mee te nemen zodat we flexibeler en meer op “ons eigen” waren. Al goed dat we dit gedaan hadden want de hut zat de 2e nacht stampvol doordat er net een horde losgeslagen 40-jarige vrouwen passeerden (die duidelijk niet gewoon waren om in de bergen te zitten). Na een dag afzien wilden ze aprés-ski gewijs een feestje bouwen met bluetooth speaker en de nodige alcohol. Na 3u gefeest was de pijp uit en waren ze terug wat rustiger tot groot genoegen van de andere trekkers. Deze waren jaloers op ons omdat wij met ons tentje in alle rust wat verder stonden. Het enige nadeel was dat onze tent nu enkele gaatjes heeft doordat er ’s nachts een buidelrat enkele scheuren in onze tent heeft gemaakt. Iedereen die we tegen kwamen was wel vol bewondering dat we gingen ‘trampen’ (= het NZ woord voor trekken) met een baby van 4 maanden oud. Al waren ze wel wat ongerust over het terrein omdat dit "very narrow and steep" was. We kregen meermaals te horen: "be careful with that "precious cargo" :-). Nadat we aangekomen waren zijn we een nachtje blijven staan op de startplaats van de trekking, deze was supermooi en rustig gelegen. Door het stralende zonnetje was het ook lekker warm in ons busje, wat ideaal was om ons Janne nog eens te wassen. Nu hebben we een rustdag in Wanaka (Wendy is content), waar we bekijken wat de opties zijn voor de komende dagen.

Aardbeving en Abel Tasman

Afgelopen nacht werden we rond middernacht plots wakker door hevig geschud van ons busje. Met onze slaapkop dachten we eerst dat dit kwam door hevige wind, maar het was muisstil dus dat kon niet. Dan volgde het idee dat er een paar grapjassen met ons busje aan het schudden zijn, maar er was niemand in de buurt. Bizar … nog enkele seconden later werd het ons duidelijk dat het een aardbeving was. Op een gegeven moment was het geschud zo hard dat ik mijn evenwicht verloor toen ik naar buiten stapte (dus zo voelt het om zat te zijn ;-) ). Toen de aardbeving gedaan was, begonnen we te denken aan een eventuele tsunami als gevolg. Wij stonden immers op 10m van de zee. Al een geluk stonden we die nacht net op een camping met wifi. Leve het internet, 15 min. later konden we zien dat er op een kleine 200km van ons aan de oostkust het epicentrum van de aardbeving was. Wij zaten aan de westkust, dus we waren wel wat gerust gesteld. ’s Morgens rond 6u werden we door de uitbater gewekt met de melding dat er toch mogelijks vloedgolven tot 3m hoog verwacht kunnen worden aan de westkust en iedereen zich moest verplaatsen naar ‘higher grounds’. Ik was er redelijk gerust in en wou nog een paar zaken eerst in orde brengen (nog even naar de zee gaan kijken, laptop nog opladen want deze was bijna plat, een toiletje doen, …). Maar voor ik het wist had Wendy Janne al in de maxi cosi gezet en stond ongeduldig te wachten toen ik rustig kwam aangewandeld “spoei du wa want er komt misschien een tsunami!!!” hysterisch roepend . Als we van het terrein afrijden krijgen we de melding dat het tsunami gevaar op de westkust vervalt. Maar Wendy wil nog altijd verder vertrekken, dus vertrekken we naar de bergen om te ontbijten en wat bij te slapen. En ons Janne, desondanks ze hier in NZ veel vaker wakker wordt en moeilijker in slaap valt, heeft zij niets gemerkt en als een roosje doorgeslapen. Zo zie je maar dat het wiegen van de aardbol toch nog voor iemand goed is :-) . Voordien waren we vertrokken op mini-trekking van 2 dagen in het Abel Tasman NP. Dat staat gekend voor zijn prachtige gouden stranden en felblauwe zee. Wij hebben dit ook gezien, maar dan wel met de nodige regen. Pas op het einde kwam de zon er door. Spijtig want we hadden een mooie tentplek helemaal alleen voor ons vlak aan de oceaan. Al een geluk dat die aardbeving geen nacht vroeger was, want dan wisten we van niets. Omdat het regenweer nog enkele dagen aanhoudt, gaan we ervan profiteren om verder naar het zuiden te rijden met tussendoor enkele kleine uitstapjes. In tussentijd zijn we ook welkom geheten door de lokale fauna, nl. de sandflies.

Een week op het Noordereiland

Na een weekje Nieuw-Zeeland kan joris al goed links rijden. Maar in het begin was het best wel wennen, net of je opnieuw moet leren rijden (stuur rechterkant, versnellingen links). Zo werd er weleens spontaan gegrepen naar de hendel om de raam open te draaien aan de rechterkant ipv de versnellingspook aan de linkerkant. En bij het afslaan gingen telkens de ruitenwissers aan ipv de pinkers :-) De afstanden gaan hier best traag vooruit, omdat de autowegen klein zijn en met veel bochten. Je kan een hoofdweg hier trouwens vergelijken met een baan tussen 2 dorpen bij ons zoals de Wommelgemsesteenweg.

We zijn eerst naar Te Urewera NP gereden. Dat was oa langs een superlange bochtige gravelweg over een afstand van ruwweg Antwerpen – Oostende zonder enige winkel of tankstation tegen te komen. We reden deze weg gemiddeld tegen 30km/u. Eens aangekomen hebben we een mooie dagwandeling in het regenwoud gemaakt. Heel speciaal met boomvarens en typische stammen die breed uitlopen. Super mooi! Ondertussen heb ik wel de griep van Joris overgekregen en wil ik het rustig aan doen. Alleen brengt dat Joris zijn planning een beetje in de war. Oei oei :-)

We reden na het regenwoud naar het Tongariro NP, wat bekent staat voor zijn vulkanen. Het was een prachtige omgeving en we hadden super mooi weer! En redelijk uniek: de camping had een bad, ideaal voor ons Janne nog eens te wassen! Grappige anekdote: Op de camping wilden we ons vuilwatertank na een weekje leeg maken. We hadden speciaal een “self contained” busje gehuurd (vuilwater en WC wordt bijgehouden zodat we op elke wildkampeer plek mogen staan). In Nieuw-Zeeland hebben ze trouwens heel veel schrik voor contaminatie van hun ecosysteem en zijn ze op al die zaken zééééér streng. Zo moest Joris bv zijn sportschoenen nog eens extra afgespoelen voor alle minirestjes zand uit Europa weg te doen alvorens Nieuw Zeelandse bodem te betreden! Bij het leegmaken van onze vuilwater tank merkt Joris dat er helemaal niets uit komt. Ik antwoord hierop dat hij misschien nog iets extra moest open draaien. Maar Joris ziet dan dat de kraan eigenlijk al heel de reis open stond en we dus ons vuilwater iedere keer terplekke loosden. De Kiwi’s (inwoners van Nieuw-Zeeland noemen zichzelf ook graag Kiwi’s) moesten het weten! Nu zitten we even vast in wellington want onze ferry is gecancelled. Hopelijk vanavond en anders ten laatste morgenmiddag zouden we moet kunnen vertrekken!