De weersvooruitzichten waren de eerste dagen enorm goed dus twijfelden we niet en begaven we ons meteen richting Hardangervidda waar we vanaf Haugastøl de Rallarvegen fietsten. (Deze route dateert van 1894 en loopt eigenlijk over een onverharde weg langs het onherbergzame Hardangervidda plateau. De weg werd aangelegd om de Spoorlijn tussen Bergen en Oslo te maken. Sinds 1974 is deze weg in gebruik als autovrije fietsroute.) Onder een stralend zonnetje en een ijzig windje fietsten we over deze prachtige route. Janne vervoerden we ofwel al slapend in de fietskar ofwel al “chillend” in haar fietsstoeltje en om haar beentjes ook eens te strekken soms al wandelend achter de fietskar.
Om haar over deze onverharde weg geen ‘shaking baby syndroom’ te bezorgen was ons tempo zeer traag. Ik denk dat we op een gemiddelde van 12km/u zaten. Maar erg was dit niet want dan konden we eens zo meer genieten van de omgeving. Vanuit Myrdal namen we uiteindelijk de trein terug naar ons beginpunt waar Fritz (onze camionette) ons stond op te wachten.
Na onze fietstrekking begaven we ons richting Jotunheimen national park. Hier maakten we een dagwandeling en stippelden we een 2-daagse trektocht uit. Althans dat dachten we… . Omdat de weersvoorspellingen nog net 2 dagen goed waren hadden we eigenlijk iets te snel de route uitgestippeld. Het terrein was zwaarder dan verwacht en ons tempo trager. Hierdoor werd het al snel duidelijk dat de voorziene route enkel mogelijk was in 3 dagen of in te korten naar toch 2 dagen door 2 uur te lopen langs een onverharde weg tot op de grote baan en dan van daaruit terug te liften naar Fritz, deze op te pikken en terug te rijden om Wendy en Janne te gaan halen. We hadden extra eten mee zodat 3 dagen op zich geen probleem waren maar de tweede dag was het weer volledig omgeslagen. Na een paar uur door de snijdende wind en regen te trekken beslisten we snel dat dit met Janne echt niet meer aangenaam zou zijn en dat we voor de short cut zouden kiezen. Op de onverharde weg aangekomen was ik bijna vertrokken met lopen toen we wonder boven wonder net een man zagen die hier met zijn 4x4 naar toe was gereden. Hij was zelfs zo vriendelijk om 40min om te rijden en ons in de gietende regen bij onze camionette af te zetten! We trakteerden ons vervolgens bij een nabijgelegen berghotel op een lekkere wafel en een warme douche.
De volgende stop was het Dovre national park. Dit park is gekend om zijn muskusossen. Deze beesten hebben we spijtig genoeg niet gezien maar we hebben wel 2 elanden gespot!! Overnachten deden we steeds in onze bus op een mooie locatie nabij wat water. Dat is echt het zalige aan Noorwegen, je mag overal wild kamperen en er zijn echt veel mooie plekjes waar je dit kan doen!
Onze laatste tussenstop was de omgeving van Roros. Daar hebben we een paar heel mooie wandelingen in een meer beboste omgeving gemaakt. Het wandelen tussen de bomen en langs de meertjes gaf ons echt rust. We wandelden continu voorbij prachtige kampeerplekjes en de goesting om over een paar jaar een kano trekking te maken in Scandinavië werd hierbij nog eens extra gevoed :-) .
Door de slechte weersvoorspelling voor de week erop besloten we om iets vroeger huiswaarts te keren. De lange rit van 2000km verliep eigenlijk veel vlotter dan verwacht. We reden de langere stukken steeds tijdens een ochtend, namiddagslaapje en avondslaap van Janne. Er tussen stopten we aan dorpjes om uitgebreid te picknicken of gewoon onderweg om lekkere blauwe bessen, frambozen en cranberry's te plukken!
Deze sappige bessen waren een welkome aanvulling op ons eten want waar we deze reis wel van verschoten was de prijs van het eten. We wisten dat Noorwegen duurder was maar om gewoon gezond ontbijt, middag en avondeten te hebben zaten we makkelijk aan het 3-voudige dan dat we thuis uitgaven. Al weegt dit negatieve niet op tegen al het positieve en de natuurpracht! Ze zien ons hier nog zeker terug!