La Dolce Via...

La Dolce Via is een fietsroute op een voormalig treinspoor in de Ardeche. Er zijn dus weinig hoogteverschillen en geen auto's, ideaal om met kinderen te doen. We vertrekken in Tournon-sur-Rhône met een oude stoomtrein naar Lamastre. We hadden 2 ticketjes voor onze fietsen te weinig gekocht (wegens volzet), maar dit lijkt gelukkig geen probleem te zijn. De fietsen mogen in een aparte wagon.

Als we vertrekken met het luide gefluit van een stoomtrein, worden we uitgezwaaid door voorbijgangers. Ik hang met de kids uit het raam en zie een vriendelijke man lachend wuiven naar ons. 'Hé, die man lijkt op mijn oncoloog!', denk ik. Waarna Joris bevestigend roept: ”Dat was precies den Dirix!” Het was een look-a-like, maar ik moet ineens denken aan hoe mooi dit beeld eigenlijk wel is. Mijn (look-a-like) oncoloog die mij lachend toewuift terwijl ik op weg ben naar mijn eigen bestemming, wat dat ook mag zijn. De gedachte alleen maakt me al blij. Wat zou mijn bestemming zijn?

We maken een tussenstop waar we opnieuw water moeten bijtanken. Hmmm … een stoomtrein leek mij altijd beter voor het milieu, stoom kan toch geen kwaad, dacht ik. Maar als je de zwarte roetwolk van de steenkool ziet en ruikt tijdens de rit, begin ik toch bewuster te worden dat dit niet echt zo milieuvriendelijk is. En zeker al niet als je weet dat hij met 6000 liter water en 900kg kolen maar 33 km met 250 hoogtemeters rijdt. Voor de terugrit zou hij maar de helft zoveel water nodig hebben en 300kg kolen omdat het dan bergaf is. Ik voel me al een beetje schuldig worden tegenover Moeder natuur … sorry!

Als we 's middags aankomen in Lamastre is het hier nog steeds pokkewarm. Ik voel me ook slapjes worden en zet me ergens op de grond in de schaduw neer: “Ik moet dringend iets eten of drinken”, zeg ik tegen Joris. In Joris zijn hoofd, maakt hij zich al zorgen. Ajaj... we zijn nog niet eens vertrokken met fietsen en Wendy voelt zich al niet goed.

Nadat we gegeten en gedronken hebben, begin ik me beter te voelen. De fietshouding en de wind (weliswaar een wind van een warme haardroger) doen me goed. Het pijnlijke gevoel in mijn buik van de afgelopen dagen, begint stilaan af te nemen en op de fiets heb ik hier zelfs geen last van. Hmmm … het komt wel goed, denk ik.

Het is 35°C en we fietsen op onverharde fietswegen zachtjes naar boven. Een cafeetje langs de kant van de route is dan ook meer dan welkom. We fietsen in 4 dagen naar Le Cheylard, Saint-Agrève, dan terug naar Le Cheylard en tenslotte naar Les Ollières-sur-Eyrieux. Het is een route in de vorm van een Y, dus één stukje fietsen we 2 keer. In totaal fietsen we 108 km.

Dit is de eerste keer dat ik een fietstrekking doe met de elektrische fiets en ik ben er enorm blij mee. Ik fiets op mijn gemakje zonder al te veel te hoeven doen. En het vals plat voelt voor mij aan als vlak of zelfs bergaf ... tot 'grote' frustratie van Joris. “Hey, rustig aan … ik heb gene elektrische,hè”, roept Joris regelmatig met enige irritatie in zijn stem. “Jaja... ik stop wel sebiet! Doe maar op je gemak!” roep ik terug. Want ik kan niet trager rijden dan 10km/u omdat de tandwielen te groot zijn. En tja … mijn knopje van de elektrische ondersteuning blijft steken op 'sport modus', wat op "turbo" modus na , de grootste ondersteuning is. Ik blijf er maar liever af voor ik ook alles op eigen beenkracht naar boven moet fietsen. Ik wacht regelmatig op Joris en als ik hem zie naderen wil ik opnieuw vertrekken. “Seg, ik wil ook wel effe rusten!” snauwt Joris al puffend. Janne zit ondertussen vrolijk te praten op de follow-me achter Joris en Juul doet gek op de follow-me bij mij. Joris merkt op dat iedereen zich relaxed amuseert terwijl hij aan het afzien is in deze hitte EN niet elektrisch bergop rijdt, met volle bepakking en nen kleine er achteraan. Dat maakt zijn frustratie enkel nog maar groter.

Ik kijk hem geamuseerd aan. “Nu weet je ook eens hoe het voelt om ergens achteraan te bengelen op fysiek vlak.” “Ja, maar jij bent dat al gewoon”, antwoordt hij. “Neenee, je wordt dat niet gewoon, dat blijft niet leuk. Maar je leert er wel anders mee omgaan, dat is waar.” Ik zie het zweet van zijn gezicht druppelen als hij stopt en krijg zelfs even medelijden met hem. Och … hij houdt wel van een zware training, denk ik dan. :-)

Joris vertelde later dat hij het zelfs zo moeilijk had tijdens het stijgen dat hij een gemakkelijke rekensom niet kon oplossen. Janne vroeg hem: “Papa, hoeveel is 17 + 15?” Joris antwoordde al zwoegend: “ Euh … 17+15? … euh … wacht, hè … euh … 17+15? … euhm ...” Na 1 minuut kon hij uiteindelijk het antwoord 32 geven :-D. Lol!

De meeste mensen fietsen hier ook elektrisch, maar het geeft me toch ook een dubbel gevoel. Ik voel me soms een 'cheater'. Als je alles op eigen kracht doet, geeft dat toch nog meer voldoening en geeft het je zelfvertrouwen een enorme boost. Zeker als ik een moeder alleen met 2 jonge kinderen ook het hele traject (niet-elektrisch) zie doen met een fietskar. Chapeau! Denk ik, die vrouw moet een 'engelen geduld' hebben. En misschien ben ik wel stiekem jaloers dat zij dit wel kan en ik niet.

Janne wordt morgen 7 jaar. Het brengt zowel vreugde als ontroering teweeg bij mij. Het cliché dat de tijd zo snel voorbij vliegt is zo wààr, denk ik. Maar ook het besef dat ik graag nog zoveel jaren bij mijn gezin wil zijn. Hen wil steunen in de moeilijke perioden, hen liefdevolle raad wil geven en er zijn voor hen, samen plezier maken, hun eerste liefje meemaak, enzovoort. Die avond stromen ook de tranen over mijn gezicht en Joris die is er 'gewoon' voor mij. Dankjewel, schattie.

21 juli, het is zover … de dag waar Janne al lang naar uitkijkt. We beginnen met een cadeautje, een zwemmetje in het zwembad op de camping, een taartje kopen in het dorp en als kers op de taart … Janne mag de hele dag zelf fietsen. 's Avonds eten we pizza (Janne haar lievelingseten) en kunnen ze nog de hele avond op de speeltuin spelen. Een geslaagde verjaardag!!!

Het is vanaf Sainte-Agrève vals plat naar beneden. Als we de kans hebben, verfrissen we ons in de rivier, zodat het fietsen in de warmte doenbaar wordt. We passeren vele tunnels en oude bruggen, waar uiteraard Droonie (onze drone) regelmatig mag uitvliegen.

En oeps … onderweg merk ik dat ik te weinig medicatie heb meegenomen voor mezelf. Ik heb een serieuze rekenfout gemaakt en heb maar voor 1 dag chemopillen bij. Lap, wat nu? Joris stelt voor om dan maar vroeger terug te gaan naar onze camper, maar ik zie dat niet zitten. Ik ga niet mijn reis laten bepalen door die stomme pillen, denk ik. Ik geniet er net zo van om deze fietstrekking te doen en dat is volgens mij belangrijker. Ik beslis om gewoon een dagje later te beginnen met de pillen en iedere dag een lagere dosis te nemen zodat ik toch al iets verder kom dan 1 dag. En als ik eerlijk ben, voelt het stiekem ook wel fijn aan om minder pillen te moeten nemen. Zeker omdat ik zoveel last van bijwerkingen had vorige keer. En weet je? Het is wat het is … dat is een teken dat het zo moet zijn zeker? En ik denk terug aan het beeld van de oncoloog die me al lachend uit wuift. Het lukt me alsmaar vaker om me bij iets neer te leggen waar ik even geen invloed op heb.

Als we in Les Ollières-sur-Eyrieux aankomen op een camping met zwembad, beslissen we dat Joris de volgende dag alleen fietst naar Tournon-sur-rhône waar Fiona (onze camper) staat. Joris fietst de 60 km met de nodige hoogtemeters op 2,5 uur en rijdt nadien met onze camper terug naar de camping. Ondertussen leven de kinderen zich volledig uit op het springkasteel en de trampoline van de camping. Maar ik merk ook op dat er telkens één zwart jongetje een Franse uitbrander krijgt van een jonge vrouw met 2 peuters. Zelfs zo erg dat hij van de trampoline af moet en toekijkt hoe de andere kinderen wel mogen meespelen en plezier maken. Ik heb met hem te doen en wil hem graag helpen, maar ik weet niet hoe. En ik weet eigenlijk ook niet of de berispingen terecht waren. Toch voelt het niet juist aan, zijn intentie was goedhartig, dat voel ik. Ik zou hem zo graag de boodschap willen geven dat hij goed genoeg is, dat hij perfect is zoals hij is. Ik zoek naar de juiste woorden in het Frans, maar bedenk me dat dit misschien wel heel raar gaat klinken uit een vreemde zijn mond, en waarschijnlijk ook nog eens verkeerd vertaald zou zijn. In plaats daarvan, kijk ik eens verontwaardigd naar de vrouw bij de volgende keer dat ze uitvliegt. En als mijn blik die van de jongen kruist, dan lach ik vriendelijk en denk, 'ik zie jou … ik zie jouw goede intentie en stuur je liefde vanuit mijn hart.' Misschien kan ik ook wel zonder woorden hem steunen? Zou het helpen als we allemaal naar elkaar op deze manier kunnen kijken? Vraag ik me af. Zou de wereld dan liefdevoller zijn? … Dan had ik het misschien beter ook naar de jonge moeder gedaan, denk ik nu achteraf.

Onze fietstrekking zit erop. Ik heb er van genoten en vond het fijn dat ik zonder al te veel inspanning mee kon doen, zodat mijn lichaam toch nog de nodige energie kon steken in een lopend genezingsproces. Want zo zie ik mijn proces het liefste.

 

En Janne vond het 'zelf' fietsen erg leuk, vooral bergaf dan. En de campings met zwembad en riviertjes waren eveneens herinneringen voor de kinderen. En natuurlijk niet te vergeten, 2x pizza eten word ook vernoemd als topper :-).

Juul fietste ook graag 'zelf' als het bergaf was. Tenminste “Enkel op macadam”, zei hij. Want de kiezeltjes vertrouwde hij toch niet zo goed na een val. En één keer reed Juul rakelings langs een brugleuning, terwijl hij even afgeleid was (dit gebeurt wel vaker dat hij zit te dromen). En voor we het goed en wel beseften lag hij tegen de grond, recht met zijn helm tegen de metalen brugleuning. Ik zag Joris snel van zijn fiets springen en hem al wenend oprapen. Aan Joris zijn reactie kon ik zien dat het een serieuze val was. Maar al bij al kwam hij er nog goed vanaf met een buil. Gelukkig!

Voor Joris voelde het anders aan deze keer. We kampeerden iedere nacht op een camping, want er zijn hier niet veel wildkampeer plekken te vinden. Joris vond dit vooral spijtig, omdat hij op deze manier niet echt een natuurbeleving ervaarde. Het is best een druk bezochte fietsroute en de campings en de dorpjes zorgden in totaal voor een te bewoonde wereld voor hem. Hij heeft nu nood om terug meer naar de natuur te gaan, back to the roots, back to nature. Hij maakt een planning om een rugzaktrekking te doen in de bergen.

We rijden richting Bonneval-sur-arc in de Vanoise en kamperen opnieuw wild met Fiona (onze camper). En inderdaad, ik voel het ook meteen. De fijne energie die we ervaren als we gewoon met ons gezinnetje kamperen op een mooie plek in de natuur. Dat geeft meteen de nodige rust die we nodig hebben.

 

Mini trekking

Onze kids zijn helemaal in de ban van vulkanen. Thuis zeiden ze al dat ze op vakantie willen gaan naar een vulkaan. Wel … laat het toeval zijn, dat het Centraal Massief uit meer dan 400 uitgedoofde vulkanen bestaat. We maken ze enthousiast voor een tweedaagse trekking door hen te vertellen dat we op een vulkaan gaan slapen in de tent. Of dat we dan exact overnachten op een vulkaan weten we natuurlijk niet met zekerheid, maar geef toe … het klinkt we cool. 

We nemen in Super Lioran de stoeltjeslift Rombière naar boven, zodat we meteen in de bergen zitten en het bergop wandelen kunnen skippen. Zowel Janne als Juul vinden het erg spannend. “Ik ben baaang!”, zeggen ze als ze de stoeltjeslift veel te snel voorbij zien gaan. We stellen ze gerust en de vriendelijke vrouw, zet zelfs de lift stil zodat we rustig kunnen instappen. Als we zitten, slaagt Juul zijn armpjes stevig om mijn middel en herhaalt hij regelmatig “Ik heb hoogtevrees.” Mijn moederhart smelt en ik pak hem ook stevig vast. Ik leg hem rustig uit dat ik het ook wel een beetje spannend vind, maar dat hij geen hoogtevrees heeft, want dan zou hij niet durven instappen. Als we over de helft zijn, wordt zijn greep al minder stevig en durft hij gewoon naast mij te zitten.”Ik vind het leuk!” glundert hij. In het stoeltje voor ons zie ik Janne vrolijk wuiven naar ons. Zij heeft het duidelijk ook naar haar zin.

Boven komen we in de mist aan. De kinderen zijn gefascineerd over dat we nu in de wolken zijn. Zo mooi om dat kinderlijk enthousiasme te zien over dat we eigenlijk geen uitzicht hebben nu. Ik besluit om maar mee in hun verwondering te stappen. We zien de wolken passeren en worden getrakteerd op mooie uitzichten.

We wandelen tussen de koeien, langs een bergkam en klimmen tot op de bergtop. Ik ben oprecht blij dat ik mee ben! Stilaan begint de vermoeidheid te komen bij mij en ga ik even voorop wandelen, en Joris neemt Janne en Juul onder zijn hoede. Want vaak is hun getetter of 'gemamaaaaa!' energievretender dan de wandeling zelf. Af en toe is het best wel een steile afgrond. Vooral voor een 5-jarige Juul die op de vlakke grond ook al regelmatig struikelt over … 'nen niks'. Joris neemt hem stevig bij de hand, maar heeft het volste vertrouwen in hem. Ik ben daarentegen altijd overbezorgd. Dat is het verschil tussen een mama en een papa zeker :-).

We zoeken een vlakke tentplek waar het ook veilig is voor de kinderen om te spelen. We vertellen dat het vandaag een speciale dag is omdat ze mogen opblijven tot de zonsondergang. Als ik eerlijk ben, doen we dit eigenlijk eerder voor onze eigen gemoedstoestand. Want de afgelopen avonden waren best wel een strijd om ze stil te krijgen in hun bed. We proberen nu de tijd wat losser te laten. Ze zijn euforisch en uitgelaten. Ze fikfakken op de berg, maken huisjes voor de diertjes met takken en plantjes die ze vinden, ze gaan mee water zoeken met Joris, … En natuurlijk heb je ook de minder leuke momentjes. Juul doet pipi in zijn broek tijdens het spelen. “Lap, ik heb maar één broek bij voor jou Juul. Tja,het zal wel drogen.” En tijdens het water halen, waren ze beiden gevallen met hun handen in een koeienvlaai.

En Joris? Die is in zijn nopjes. Hij haalt Droonie (onze Drone) boven en vliegt die avond zijn 3 batterijen op. We genieten allemaal op onze eigen manier.

Voldaan en tevreden zitten we om 22.30u in onze tent, met 2 kinderen die stilaan op onze zenuwen beginnen te werken. We hebben al 20 keer gevraagd om nu te gaan liggen en stil te zijn. Maar niks werkt. Ze zijn zo zot als een achterdeur, maar ik wil nu ook gaan slapen. Ik ben er niet trots op, maar ik dreig ermee dat bij elk woord dat ze nu nog zeggen een marshmellow voor de papa is! En ze hebben nog maar 10 marshmellows over. Het kan dus snel gaan. Aiai... het voelt niet als mijn meest pedagogische zet, maar het werkt wel.

's Morgens om 6 uur wordt ik wakker van een drone die over de tent vliegt. “Joris is precies al wakker. Kan hij niet ergens anders gaan vliegen?” denk ik, en ik draai me nog eens om.

Er staat een stevige wind en we ontbijten in onze voortent.

Plots roept Joris: “Wow … Condors!!!” Ik moet lachen, die leven toch in Peru? Ondertussen kruipen we zo snel mogelijk uit de tent en mogen een magisch schouwspel aanschouwen. Er cirkelen een twintigtal enorme vogels boven ons. “Wauw … dat moeten arenden zijn”, zeg ik. Ik krijg er op slag kippenvel van om dit te mogen aanschouwen. We bewonderen dit prachtig schouwspel. We proberen hen nog een stukje te volgen en Joris ziet uiteraard alles door zijn fototoestel en legt ook dit moment vast op beeld. Wauw!!! Ik sta nog steeds verbouwereerd te kijken. Dat we dit mogen meemaken. Op het bergtopje bij het stenen mannetje, bedank ik deze mooie vogels voor hun komst en laat hen weten dat ze gerust nog eens mogen langskomen. In de hoop dat we opnieuw dit stukje magie mogen herbeleven. Toeval of niet … , er komt nog een enkeling langs gevlogen. ”Hmmm, hoe machtig zijn deze dieren.” Als we terug in de bewoonde wereld zijn, zoek ik op welke vogels het waren. Blijkbaar zijn het toch geen arenden, maar Vale Gieren. Ze hebben een spanwijdte van 2,5m breedt. Wow!!! En ik kan het natuurlijk niet laten om ook even de spirituele betekenis op te zoeken van een gier ;-). Een gier staat voor opruiming, voltooien of opschonen. Hoe mooi … denk ik in mijzelf.

We wandelen de rest van de dag (5,5km) vooral bergafwaarts. We picknicken aan een watertje, waar de koeien wel heel nieuwsgierig komen kijken naar ons. Er komt er zelfs één snuffelen en zabberen aan mijnen rugzak.

Janne en Juul hebben eigenlijk heel flink meegewandeld. Juul vraagt regelmatig “Dat hadden jullie niet gedacht hè? Jullie dachten dat ik ging zeuren,hè?”

In de vroege avond komen we terug in de vallei aan. Ik probeer met Juul een lift te versieren om terug naar de parking te geraken. Als vrouw en met zo'ne schattige kleine', worden we direct opgepikt, denk ik. Na 'te lang naar mijn goesting' te moeten wachten (10min), stopt er uiteindelijk een Fransman die ons naar de parking brengt.

Joris pakt me vast en zegt ”Ik ben blij dat je erbij was, het zou toch niet hetzelfde zijn geweest zonder jou.” “Ik ben ook blij”, antwoord ik en knuffel hem terug.

Na het nodige getwijfel, kiezen we ervoor om terug te gaan naar het dorpje Albepierre met de waterval. We verfrissen ons in de waterval en zetten Fiona (onze camper) naast het Mariabeeldje. Het klinkt een beetje raar, maar we voelen ons hier precies als thuis. Je komt 's avonds nog oudjes in hun pyjama tegen, die frambozen aan het plukken zijn. En iedereen zegt vriendelijk “Bonsoir!”. Wie zien de Fransman (die van het ritueeltje) zijn hand uitsteken als hij voorbijrijdt.

We genieten ten volle van het kleine Franse dorpje en zijn eenvoud.

We nemen enkele rustdagen, waarbij we een ijsje gaan eten, een terrasje doen en een pizza bestellen. En gaan 1 nachtje op de camping staan en 2 nachtjes bovenop de bergpas, waar we een kampvuurtje maken.

Joris krijgt wat afkickverschijnselen van het 'niets' doen. Uiteindelijk pakt hij een boek vast om te lezen en gaat hij 's morgens nog eens een trailloopje doen nog voor de kinderen (en ikke ook) wakker zijn.

Onze volgende bestemming is de Ardeche, waar we de fietstrekking 'La Dolce Via' plannen.

De weersvoorspellingen zijn boven de 30°C wat niet ideaal is voor een fietstrekking. Maar soit, het staat al lang op ons verlanglijstje en we zijn relatief in de buurt. We boeken voor de warmste dag van 36° C een camping met zwembad.

Pfieuw!! En dat is nodig ook. Ik zit tot 23u in mijn bikini omdat dit het aangenaamste is met deze temperaturen. Het zwembad is de enige plek die doenbaar is overdag. Aan de andere kant is het best wel een cultuurshock voor ons. Na een week dicht bij de natuur te leven, voelt het ook wel onwennig aan op deze camping. Tussen 2 Nederlanders zitten (niks tegen hollanders,hè ;-), maar als ze de hele tijd ruziën, zijn we toch wel blij dat er in onze relatie liefde stroomt. En dan komt er hetvolgende nog bij: aquadance in het zwembad, bingo, kinderdisco, geluid van banen en mensen rondom ons, …

Sinds een paar dagen voel ik ook al mijn spiertjes rond mijn romp pijn doen. En voel ik nu ook dingen in mijn lever, maag en darmen? Eerst ben ik er gerust in. Misschien is dit de opruiming van de kanker? Of misschien is dit door de trekking? Maar dan begin ik toch ook ongerust te worden, want misschien is er wel net een tumor aan het groeien? Het maakt me bang... en Joris ook. De zachte zeurende pijn, zorgt er weer voor dat ik niet mijn 'blije zelf' ben. Maar we blijven toch verder plannen met de fietstrekking. Ik probeer vooral wat te rusten aan het zwembad, maar er hangt wel continue een zweem van angst in de lucht. Soms kijk ik met jaloezie naar andere moeders, die zich daar allemaal geen zorgen over hoeven te maken. Hoe easy zou dat zijn? Denk ik dan.

Na enkele dagen lijkt het iets minder pijn te doen, maar ik voel nog steeds een onaangenaam gevoel thv mijn buik. Bij ons laatste bezoek aan de oncoloog in juni, hoorden we dat de tumormarkers verder daalden. Maar we hebben afgelopen jaren al ondervonden dat het ook ineens snel kan keren. Het is niet zo eenvoudig om het vertrouwen in je eigen lichaam en in het leven terug te krijgen. Zeker niet bij kanker. En toch blijf ik nog steeds geloven in de intelligentie van ons zelfgenezend vermogen.

Terwijl ik dit neerschrijf, denk ik terug aan de betekenis van de 'Vale gieren': opruiming! Is dit een teken? Een teken van de Vale gieren om te zeggen dat de kanker opgeruimd gaat worden? Is dit onaangenaam gevoel dan de opruiming? Klinkt logisch, denk ik. Is dit het kleine stemmetje waar ik naar moet luisteren? Is dit nu mijn intuïtie? Ik krijg er instant energie van en een vreugdevol gevoel overheerst. 'Of ben ik dan naïef?', klinkt er een ander stemmetje. Misschien wel, maar het kan me maar helpen om even in een vreugdevol gevoel omarmd te worden.

En Janne en Juul … , die genieten met volle teugen van het zwembad. Enkel het in slaap vallen is een ramp omdat het te warm is. Begrijpelijk, maar niet goed voor onze 'ouderlijke' zenuwen.

Morgenvroeg vertrekken we met onze fietsen op de stoomtrein naar Lamastre.

Van daar begint 'La Dolce Via'. Ik hoop zonder problemen, want we konden geen 2 extra tickets kopen voor de kinderfietsen wegens volzet...